Açıklama

İbn-i Kemal’in ifadeleriyle Yavuz Sultan Selim ikindi güneşi gibiydi; vakti kısa, gölgesi uzun. Sultanlar taç ve tahtlarıyla iftihar ederdi, taç ve taht ise Yavuz’la. O, Çaldıran’da Şah İsmail’i mağlup ederek Şiilik tehlikesini bertaraf etmiş, Mercidâbık ve Ridâniye zaferleriyle Mısır’a hâkim ve “Hâdimü’l-Haremeyni’ş-Şerifeyn” olmuştu.

“Yavuz” kelimesine en güzel manayı, Buharalı Süleyman Efendi, 1298’de İstanbul’da basılan Çagatay-ı Türkî-i Osmanî isimli lügatinde vermiştir. Ona göre “yavuz”; âlâ, pâk, güzel, müstesna gibi manalara gelir. Şemseddin Sami ise Kamus-ı Türkî’sinde; şiddetli, pek sert ve (zıddı olarak) pek iyi, âlâ, fevkalade yaman manalarını vermiştir. Sert mizacı ve gözünü budaktan sakınmaz müstesna şahsiyeti ile Selim Han’a ziyadesiyle yakışan bir lakabdır.